ДРАМСКОТО ПИШУВАЊЕ НА ОРИJАНА ФАЛАЧИ МЕЃУ НОВИНАРСТВОТО И КНИЖЕВНОСТА

Апстракт

Оваа статија се фокусира на познатите „Интервјуа на Фалачи“, кои се пример за она што се дефинира како journalit (Krim 1970), односно, нефикциска практика што се базира на вистински настани, но ги употребува ресурсите на фикцијата, какви што се книжевна инвентивност и креативна слобода (Castellana 2021; Mongelli 2015). Фалачи е вешт драматург, кој знае како „да напише новинарски текст преку постапки што се употребуваат во фикцијата, а приказна преку новинарски постапки“ (Aricò 2010) за да го зголеми драмскиот ефект во своите пишувања. Но, исто така, таа сака да се покаже и како самоизградена жена подготвена да се качи „на сцената“ (Scheer 1981: 92): писателот е вид „фикциски
сведок“, лик што сведочи и игра привилегирана улога преку своите пишувања и своето присуство, приближувајќи му се на жанрот автофикција (Doubrovsky 1977; Grell 2014; Marchese 2014, 2019) и, на некој начин, на testimonio novelizado (Beverley 1992, 1993; Jara and Vidal 1986). Од овие причини, Фалачи може да се вброи во струјата што оди од Малапарте до Пазолини (и денес можеби до Роберто Савиано) (Altamura 2019). Како и Пазолини, таа е убедена дека пишувањето е креативна, критичка, „инстинктивна“ практика, способна да ја поткопа моќта, која по природа е двосмислена и нетранспарентна. Но, според нашето гледиште, таа ја нема експресивноста на Малапарте ниту граѓанската тензија и поетската конзистентност на Пазолини. Нејзината димензија изгледа како повеќе да се однесува на категоријата midcult (Macdonald 2018), т. е. културна типологија базирана врз подоцнежната или постмодерна преупотреба на идеи, ресурси, јазик од високата култура, но не секогаш обележана со внатрешна оригиналност или иновативност и способна да изрази универзални вредности. И покрај ова, пишувањето на Фалачи останува одличен пример за тоа како може (дури и по цена на некои контрадикторности) да се комбинираат етичките вредности на новинарско-книжевното сведоштво со кодовите на масовната спектакуларност, гарантирајќи продуктивност што не го ограничува стандардот за квалитет на работата.