ЕПСКИ ЈУНАК У „СВОЈОЈ“ И „ТУЂОЈ“ КУЛТУРИ
Апстракт
Карактеризација књижевних јунака изграђује се у више семантичких равни, мада често већ номенклатура активира ,,информације“ о националном, конфесионалном, социјалном или родном идентитету. Ликсимбол прераста све те компоненте и препознаје се у свакој средини на исти начин. За настанак и рецепцију епске народне песме, међутим, изузетно је важно емотивно ангажовање стваралаца и колектива, те се већ кроз именовање, као примарни сигнал, сугеришу обележја ,,своје“ и ,,туђе“ културе. Процесе обликовања епских јунака и њихове одлике условљавају поетичке законитости, али и друге компоненте: таленат стваралаца, усаглашеност њихових ставова са назорима публике, време и место импровизације. Ипак, грађа са јужнословенског простора открива различите и динамичне последице ,,премештања“ јунака из једне културне зоне у другу, чак и онда када су поетске биографије засноване на сећањима о даљој и ближој историјској прошлости.
Downloads
Референци
записа. Београд: Српско учено друштво, Горњи Милановац: Лио.
Божовић, Р. 1977. Арапи у усменој народној песми на српскохрватском
језичком подручју. Београд: Филолошки факултет.
Вук I – Караџић, В. С. 1975. Српске народне пјесме I. СД IV. Пр. В. Недић.
Београд: Просвета.
Вук II – Караџић, В. С. 1988. Српске народне пјесме II. СД V. Пр. Р. Пешић.
Београд: Просвета.
Вук III – Караџић, В. С. 1988. Српске народне пјесме III. СД VI. Пр. Р.
Самарџић. Београд: Просвета.
Вук IV – Караџић, В. С. 1986. Српске народне пјесме IV. СД VII. Пр. Љ.
Зуковић. Београд: Просвета.
Вук ЕС – Караџић, В. С. 1969. Етнографски списи. Пр. М. Филиповић и Г.
Добрашиновић. Београд: Просвета.
Вук П – Караџић, В. С. 1987. Српске народне пословице. СД IХ. Пр. М.
Пантић. Београд: Просвета.
Вук Р – Караџић, В. С. 1986. Српски рјечник (1852). СД ХI/1–2. Пр. Ј. Кашић.
Београд: Просвета.
Вук, Пјеснарице – Караџић, В. С. 1965. Пјеснарица 1814 – 1815. СД I. Пр. В.
Недић. Београд: Просвета.
Делић, Л. 2011. „Болани Дојчин“ – питеви генезе и модификација певања о
сукобу „боланог“ јунака с Арапином. Жива реч. Зборник у част проф. др
Наде Милошевић-Ђорђевић. Ур. М. Детелић и С. Самарџија. Београд:
Балканолошки институт САНУ – Филолошки факултет Универзитета у
Београду. 105–125.
Деретић, Ј. 1995. Загонетка Краљевића Марка. Београд: СКЗ.
Десница, Б. 1991. Стојан Јанковић и ускочка Далмација. Београд: СКЗ.
Детелић, М. 1992. Митски простор и епика. Београд: САНУ.
ЕР – Геземан, Г. 1925. Ерлангенски рукопис старих српскохрватских народних
песама. Сремски Карловци: Српска краљевска Академија. Доступан на
адреси http://www.erl.monumentaserbica.com/ (прир. Мирјана Детелић,
Снежана Самарџија и Лидија Делић).
Златковић, И. 2006. Епска биграфија Марка Краљевића. Београд: Рад – КПЗ –
Институт за књижевност и уметност.
ИСН II – Историја српског народа. 1994. Београд: СКЗ.
Клеут, М. 1987. Иван Сењанин у српскохрватским усменим песмама. Нови
Сад: Матица српска.
Клеут, М. 2012. Из Вукове сенке. Огледи о народном песништву. Београд:
Друштво за српски језик и књижевност Србије.
Константиновић, З. 2006. Литерарно дело и национални менталитет.
Београд: Народна књига.
Ломпар, М. 2006. О демонству лакрдијаша. Летопис Матице српске 477/3.
294–327.
Љубинковић, Н. 2010. Трагања и одговори. Београд: Институт за књижевност
и уметност.
Милутиновић Сарајлија, С. 1990. Пјеванија црногорска и херцеговачка. Пр. Д.
Аранитовић. Никшић: Универзитетска ријеч.
Орбин, М. 2006². Краљевство Словена. Зрењанин: SEZAMBOOK.
Пантић, М. 2002. Народне песме у записима XV – XVIII века. Београд:
Просвета.
Перић, Д. 2008. Териоморфни јунаци словенске епике. Волх Всеславјевич и Змај
Огњени Вук (компаративно-типолошка анализа). Београд: Београдска
књига.
Петковић, Д. 2008. Типологија епских песама о женидби јунака. Београд:
Чигоја штампа.
Петрановић II – Петрановић, Б. 1989. Српске народне пјесме из Босне и
Херцеговине I–III. Пр. Н. Килибарда. Сарајево: Свјетлост.
Петровић, С. 2001. Косовска битка у усменој поезији. Београд: Гутенбергова
галаксија.
Пешикан-Љуштановић, Љ. 2002.Змај деспот Вук – мит, историја и песма.
Нови Сад: Матица српска.
Пешикан-Љуштановић, Љ. 2007. Станаја село запали. Нови Сад: ДОО
Дневник.
Самарџија, С. 2012. Сказано, списано и написано (Напомене о односима
између усменог стваралаштва и писане књижевности). Српско усмено стваралаштво у интеркултурном коду. Зборник радова. Ур. Б. Сувајџић.
Београд: Институт за књижевност и уметност. 15–86.
Талфј. 2008. Талфј и српска књижевност и култура. Ур. В. Матовић и Г.
Шуберт. Београд: Институт за књижевност и уметност.
Херодот. 2005. Херодотова историја. Прев. М. Арсенић. Београд: Дерета.
Hörmann, K. 1990. Narodne pjesme Muslimana u Bosni i Hercegovini I–II. Pr. Đ.
Buturović. Sarajevo: Svjetlost.
Коljević, S. 1982. Ka poetici narodnog pesništva. Beograd: Prosveta.
Koterel, A. 1998. Rečnik svetske mitologije. Beograd: Nolit.
Krstić, B. 1984. Indeks motiva narodnih pesama balkanskih Slovena. Beograd:
SANU.
Maretić, T. 1966. Naša narodna epika. Beograd: Nolit.
Meletinski, E. M. b. g. Poetika mita. Beograd: Nolit.
Авторите во списанието претставуваат оригинални дела врз основа на резултатите од сопственото истражување. Лицата кои дале значителен придонес во трудот се наведуваат како коавтори. Заедно со статијата, авторите (и коавторите, доколку ги има) треба да достават пополнет образец за пријава на трудот (Paper Submission Form), со кој се потврдува согласноста на авторот за објавување на трудот.
Списанието прифаќа научни трудови кои претходно не биле објавени. Не се прифаќаат трудови кои во голема мера ги повторуваат претходно објавените трудови на авторите. Повторувањето подразбира и компилација – текст составен од фрагменти од објавена монографија или голем број на претходно објавени статии. Плагијатот не е дозволен, како и прекумерното цитирање на туѓи трудови (една третина или повеќе од целиот труд). Сите цитати, цитирани извадоци и материјали мора да имаат цитирани автори и извори. Ако уделот на туѓиот труд е преголем, се препорачува да се скратат цитатите и да се зголеми обемот на оригиналниот текст.
Авторот треба да ги има сите потребни дозволи за користење на позајмените материјали и материјалите на други автори што ги користи во својот труд (илустрации и слично). Авторот гарантира дека статијата не содржи информации што не подлежат на објавување во отворен печат, вклучувајќи ги и оние што содржат или претставуваат доверливи информации.
Во списокот на литературата се вклучени само делата цитирани во трудот, како и линковите за страниците и изворите од кои е цитирано доколку станува збор за извори од интернет. На авторот му се препорачува да ги наведе во текстот изворите на финансиска поддршка на спроведените истражувања и стипендиите, доколку ги имало. Исто така, може да се изрази благодарност и до колегите кои придонеле или помогнале околу работата на текстот, а кои не се коавтори.
Со доставувањето на ракописот и образецот на апликација до редакцијата, авторот официјално се согласува со објавувањето на неговиот труд во „Филолошки студии“. Авторите се носители на авторски права и ги задржуваат сите права за објавување и користење на статијата. Авторите имаат право да ја повлечат статијата во кое било време до моментот на објавување на сајтот, со тоа што претходно за тоа, по писмен пат, треба да ја известат редакцијата на списанието.
Статиите се објавуваат бесплатно. Содржината е достапна под лиценцијата Creative Commons Attribution-Noncommercial-No Derivative Works 3.0 Unported License.
Издавачка Етика
Редакција
Сите трудови доставени до Редакцијата ги читаат прво нејзините членови и соработници за да се утврди дали се однесуваат тие на релевантната проблематика и дали одговараат на форматот на списанието. Редакцијата на „Филолошки студии“ гарантира дека разгледувањето на доставените трудови и нивните рецензии не зависат од: комерцијални интереси, пол, националност, верски убедувања, политички ставови и други фактори. Единствениот критериум при изборот е академското ниво на трудот.
Во зависност од рецензијата, статијата може веднаш да се прати за објавување, да биде отфрлена или испратена до авторот за измена и за доработка. Во случај на несогласување со забелешките на рецензентот, авторот има право да ги оправда своите ставови. Доколку од рецензентите се добиени контрадикторни мислења, текстот се упатува на трет рецензент или конечната одлука се заснова на гласање на членовите на Редакцијата, по одделното разгледување.
Рецензенти
Статиите испратени до Редакцијата минуваат процес на двојно анонимно рецензирање. Имињата на рецензентите не треба да му бидат познати на авторот на статијата и обратно. Рокот за рецензирање е три-четири седмици. Рецензентите можат да бидат членови на Редакцијата и автори на списанието што објавувале претходно во него. Онаму каде што е неопходно, за рецензенти се назначуваат специјалисти од други: организации, градови и земји.
Рецензентите треба да бидат специјалисти за предметно-тематската област на која се однесува статијата. Редакцијата треба да спречи каков било судир на интереси во врска со дадениот научен труд и со неговиот автор.
Рецензентот е должен да им обрне внимание на членовите на Редакцијата за секоја суштинска сличност или поистоветување меѓу ракописот што се рецензира и која било друга публикација што му е позната. Рецензентот, исто така, е должен да го држи во тајност трудот што му е доверен, да не го пренесува на трети лица ракописот што му е доверен нему за рецензија и пред објавувањето на публикацијата да не ги објавува информациите содржани во него.
Рецензентите треба да дадат објективна, непристрасна и аргументирана процена на трудот. Забелешките треба да бидат формулирани коректно, така што оценувањето на трудот се однесува само на текстот на статијата и на неговата содржина. Рецензијата треба да биде напишана добронамерно, а наведените забелешки имаат за цел да им помогнат на авторите да ги коригираат утврдените недостатоци и да ја подобрат статијата пред да биде објавена таа на веб-страницата на издавачот и пред да биде достапна за пошироката публика.
