«ПУШКИНСКИЙ ТЕКСТ» И «ДЯГИЛЕВСКИЙ ТЕКСТ»: «НАЧАЛО» И «КОНЕЦ» РУССКОЙ КЛАССИЧЕСКОЙ КУЛЬТУРЫ
Апстракт
The article deals with memoirs that describe the figure of impresario Diaghilev and his ballet company. The authors of the article consider literary works on Diaghilev as well as interpretations of these texts by critics and readers. The set of texts about Diaghilev is regarded as “Diaghilev text” which is compared with Pushkin text of Russian literature. The Diaghilev text reflects the Russian cultural life of the first half of the 20th century, the ideas of its authors connecting regulations and paradoxes of the Russian culture development in the context of the European culture. These texts claim crucial importance of hero personality activity for the 20th century of Russian and world literature. Among creators of Diaghilev text there were such authors, as A. Bely, A. Benua, A. Blok, Jan Cocteau, E. Diaghileva, M. Dobuzhinsky, M. Fokin, S. Grigoriev, T. Karsavina, M. Kshesinskya, M. Kuzmin, S. Lifar’, S. Makovsky, L. Myasin, N. Nabokov, B. Nizhinskaya, V. Nizhinsky, A. Ostroumova-Lebedeva, S. Prokofiev, F. Pulenk, M. Sert, I. Stravinsky, M. Tenisheva, N. Tikhonova, S. Volkonsky. Diaghilev text considers a person as a creator of a new culture; it has a tendency to mythologize a biography and activity of the main protagonist. All these features draw together Diaghilev text and Pushkin text. The main peculiarity of the Diaghilev text is that the life of protagonist has been created according to principles of the literary work construction. This text is set with a plot in which participants of the events play assigned roles. Views of the contemporaries on Diaghilev are defined by the early 20th centuryideas about “the business man” and “superman”. Pushkin text describes the very beginning of the classical period in the Russian culture. Diaghilev text tells us how art canons established in the Russian culture of the 19th century ended in the 20th century.Downloads
Референци
Белый. Андрей [Бугаев, Борис Н.]. 1990. Начало века. Москва:
Художественная литература. 687 с.
Бенуа. Александр Н. 1982. Воспоминания. в: Сергей Дягилев и русское
искусство: ст., открытые письма, интервью. Переписка. Современники о
Дягилеве: в 2 т. Т. 2. Москва: Изобразительное искусство. С. 220-285.
Бенуа. Александр Н. 1902. История русской живописи в XIX веке. СанктПетербург: Изд. товарищества «Знание». 167 с.
Бенуа. Александр Н. 1993. Мои воспоминания. Москва: Наука. 711 с.
Блок. Александр А. 1989. Дневник. Москва: Сов. Россия. 510 с.
Брешко-Брешковский. Николай Н. 1903. Бандиты искусства. в:
Петербургская газета. № 302. С. 2.
Брешко-Брешковский. Николай Н. 1907. Призраки в академии художеств
(Сон в крещенскую ночь): [Фельетон]. в: Биржевые ведомости. 6 янв.
(№ 9683) (Веч. вып.). С. 2.
Буренин. Виктор П. 1899. Критические очерки. в: Новое время. 16 апр.
(№ 8310). С. 2.
Волконский. Сергей М. 1992. Мои воспоминания: в 2-х т. Москва:
Искусство. Т. 2. 383 с.
Гаевский. Вадим М. 1989. Сергей Дягилев – черты личности. в: Сергей
Дягилев и художественная культура XIX – XX веков: материалы науч. конф.,
17 – 19 апреля 1987 г. Пермь: Кн. изд-во. С. 159-166.
Гаспаров. Борис М. 1996. Язык, память, образ. Лингвистика языкового
существования. Москва: Новое литературное обозрение. 351 с.
Голынец. Сергей. В. 1990. Практический идеалист. в: Наше наследие.
№ 1. С. 142-145.
Голынец. Сергей В. 1995. Сергей Дягилев и новый тип художественного
деятеля ХХ века. в: Культурное достояние Урала и Сибири: тез. докл. Всемир.
конф., посвящ. 50-летию ЮНЕСКО. Екатеринбург. С. 114-115.
Григорьев. Сергей Л. 1993. Балет Дягилева. 1909 – 1929. Москва: АРТ
СТД РФ. 382 с.
Добужинский. Мстислав В. 1987. Воспоминания. Москва: Наука. 477 с.
Дягилева. Елена В. 1998. Семейная запись о Дягилевых. Санкт-Петербург:
Дмитрий Буланин. 287 с.
Карсавина. Тамара П. 1982. Воспоминания. в: Сергей Дягилев и русское
искусство: ст., открытые письма, интервью. Переписка. Современники о
Дягилеве: в 2 т. Москва: Изобразительное искусство. Т. 2. С. 300-304.
Карсавина. Тамара П. 1971. Театральная улица. Ленинград: Искусство.
247 с.
Кокто. Жан Морис Эжен Клеман. 1985. Портреты-воспоминания: эссе.
Москва: Известия. 159 с.
Кузмин. Михаил А. 2000. Дневник, 1905–1907. Санкт-Петербург: Изд-во Ивана Лимбаха. 606 с.
Купина. Наталья А.; Битенская, Галина В. 2004. Сверхтекст и его
разновидности. в: Человек – текст – культура: коллектив. моногр.
Екатеринбург. С. 214-233.
Кшесинская. Матильда Ф. 1992. Воспоминания. Артист. Режиссер.
Театр. Москва: Ред.-изд. комплекс «Культура». 413 с.
Ласкин. Александр С. 1994. Неизвестные Дягилевы, или Конец цитаты:
докум. роман. Ассоц. «Новая лит.»; Альм. «Петрополь»: Санкт-Петербург.
286 с.
Ласкин. Александр С. 1997. Отражения. в: В поисках Дягилева:
выставка-книга. Санкт-Петербург. С. 69.
Ласкин. Александр С. 2002. Русский период деятельности С.П.Дягилева:
Формирование новаторских художественных принципов. Санкт-Петербург: С.-
Петерб. гос. ун-т культуры и искусств. 236 с.
Лифарь. Сергей М. 1993. Дягилев. Москва: Композитор. 350 с.
Лифарь. Сергей М. 2005. Дягилев и с Дягилевым. Москва: Вагриус. 588 с.
Лотман. Юрий М. 1992. Символика Петербурга и проблемы семиотики
города. в: Избранные статьи: в 3 т. Таллинн. Т. 2.С. 9-21.
Маковский. Сергей К. 2000. Портреты современников. На Парнасе
«Серебряного века». Художественная критика. Стихи. Москва: Аграф. 445 с.
Меднис. Нина Е. 1999. Венеция в русской литературе. Новосибирск.
391 с.
Местергази. Елена Г. 2007. Литература нон-фикшн / non-fiction:
Экспериментальная энциклопедия. Русская версия. Москва: Совпадение.
325 с.
Местергази. Елена Г. 2008. Художественная словесность и реальность
(документальное начало в отечественной литературе ХХ века): дис. … докт.
филол. наук. Москва. 246 с.
Мелетинский. Елеазар М. 1998. Миф и XX век. в: Избранные статьи.
Воспоминания. Москва: Российский государственный гуманитарный
университет. С. 419-426.
Мясин. Леонид Ф. 1997. Моя жизнь в балете. Москва: Артист. Режиссер.
Театр. 366 с.
Набоков. Николай Д. 2003. Багаж. Мемуары русского космополита.
Санкт-Петербург: Изд-во журнала «Звезда». 368 с.
Нижинская. Бронислава Ф. 1999. Ранние воспоминания: в 2 ч. Москва:
Артист. Режиссер. Театр. 319 с.
Нижинский. Вацлав Ф. 2000. Чувство. Тетради. Москва: Вагриус . 253 с.
Остроумова-Лебедева. Анна П. 2003. Автобиографические записки. Т. 1 –
3. Москва: Центрополиграф. Т. 1 – 2. 588 с. Т. 3. 461 с.
Прокофьев. Сергей С. 1961. Материалы. Документы. Воспоминания.
Москва: Музгиз. 707 с.
Пуленк. Франсис Жан Марсель. 1977. Я и мои друзья. Ленинград:
Музыка. 159 с.
Сергей Дягилев и русское искусство: Ст., открытые письма, интервью.
Переписка. Современники о Дягилеве: в 2-х т. 1982. Москва: Изобразительное искусство. Т. 1. 493 с. Т. 2. 575 с.
Серт. Мизиа. 2008. Пожирательница гениев. Москва: Альпина нонфикшн; Глагол. 312 с.
Стасов. Владимир В. 1937. Избранные сочинения: в 2 т. Москва:
Искусство; Ленинград. Т. 1. 862 с.
Стасов. Владимир В. 1899. Нищие духом. в: Новости и биржевая газета.
5 янв. (№ 5). С. 2.
Стасов. Владимир В. 1900. Шахматный ход декадентов. в: Новости и
биржевая газета. 25 нояб. (№ 327). С. 2.
Стернин. Григорий Ю. 1989. Дягилев глазами оппонентов. в: Сергей
Дягилев и художественная культура XIX – XX веков: материалы науч. конф.,
17 – 19 апреля 1987 г. Пермь: Кн. Изд-во. С. 122-127.
Стравинский. Игорь Ф. 1971. Диалоги. Ленинград: Музыка. 414 с.
Тенишева. Мария К. 1991. Впечатления моей жизни. Ленинград:
Искусство. 287 с.
Тихонова. Нина А. 1992. Девушка в синем: воспоминания рус. балерины.
Москва: Артист. Режиссер. Театр; Ред.-изд. комплекс «Культура». 366 с.
Топоров. Владимир Н. 1995. Петербург и «Петербургский текст русской
литературы». в: Топоров В.Н. Миф. Ритуал. Символ. Образ. Исследования в
области мифопоэтического. Москва: Прогресс-Культура. С. 368-399.
Фокин. Михаил М. 1981. Против течения. Ленинград: Искусство. 510 с.
Шатин. Юрий В. 2000. «Пушкинский текст» как объект культурной
коммуникации. в: Сибирская пушкинистика сегодня. Новосибирск: ГПНТБ СО
РАН. С. 231-238.
Шебуев. Николай Г. 1908. Серж Годунов. в: Обозрение театров. 22 – 23
мая (№ 409 / 410). С. 4-5.
Haskell. Arnold L. D. 1935. Diaghileff: His artistic and private life.
V. Gollancz: London. 359 p.
Nabokov. Nicolas D. 1951. Old Friends and New Music. Boston. 358 p.
Авторите во списанието претставуваат оригинални дела врз основа на резултатите од сопственото истражување. Лицата кои дале значителен придонес во трудот се наведуваат како коавтори. Заедно со статијата, авторите (и коавторите, доколку ги има) треба да достават пополнет образец за пријава на трудот (Paper Submission Form), со кој се потврдува согласноста на авторот за објавување на трудот.
Списанието прифаќа научни трудови кои претходно не биле објавени. Не се прифаќаат трудови кои во голема мера ги повторуваат претходно објавените трудови на авторите. Повторувањето подразбира и компилација – текст составен од фрагменти од објавена монографија или голем број на претходно објавени статии. Плагијатот не е дозволен, како и прекумерното цитирање на туѓи трудови (една третина или повеќе од целиот труд). Сите цитати, цитирани извадоци и материјали мора да имаат цитирани автори и извори. Ако уделот на туѓиот труд е преголем, се препорачува да се скратат цитатите и да се зголеми обемот на оригиналниот текст.
Авторот треба да ги има сите потребни дозволи за користење на позајмените материјали и материјалите на други автори што ги користи во својот труд (илустрации и слично). Авторот гарантира дека статијата не содржи информации што не подлежат на објавување во отворен печат, вклучувајќи ги и оние што содржат или претставуваат доверливи информации.
Во списокот на литературата се вклучени само делата цитирани во трудот, како и линковите за страниците и изворите од кои е цитирано доколку станува збор за извори од интернет. На авторот му се препорачува да ги наведе во текстот изворите на финансиска поддршка на спроведените истражувања и стипендиите, доколку ги имало. Исто така, може да се изрази благодарност и до колегите кои придонеле или помогнале околу работата на текстот, а кои не се коавтори.
Со доставувањето на ракописот и образецот на апликација до редакцијата, авторот официјално се согласува со објавувањето на неговиот труд во „Филолошки студии“. Авторите се носители на авторски права и ги задржуваат сите права за објавување и користење на статијата. Авторите имаат право да ја повлечат статијата во кое било време до моментот на објавување на сајтот, со тоа што претходно за тоа, по писмен пат, треба да ја известат редакцијата на списанието.
Статиите се објавуваат бесплатно. Содржината е достапна под лиценцијата Creative Commons Attribution-Noncommercial-No Derivative Works 3.0 Unported License.
Издавачка Етика
Редакција
Сите трудови доставени до Редакцијата ги читаат прво нејзините членови и соработници за да се утврди дали се однесуваат тие на релевантната проблематика и дали одговараат на форматот на списанието. Редакцијата на „Филолошки студии“ гарантира дека разгледувањето на доставените трудови и нивните рецензии не зависат од: комерцијални интереси, пол, националност, верски убедувања, политички ставови и други фактори. Единствениот критериум при изборот е академското ниво на трудот.
Во зависност од рецензијата, статијата може веднаш да се прати за објавување, да биде отфрлена или испратена до авторот за измена и за доработка. Во случај на несогласување со забелешките на рецензентот, авторот има право да ги оправда своите ставови. Доколку од рецензентите се добиени контрадикторни мислења, текстот се упатува на трет рецензент или конечната одлука се заснова на гласање на членовите на Редакцијата, по одделното разгледување.
Рецензенти
Статиите испратени до Редакцијата минуваат процес на двојно анонимно рецензирање. Имињата на рецензентите не треба да му бидат познати на авторот на статијата и обратно. Рокот за рецензирање е три-четири седмици. Рецензентите можат да бидат членови на Редакцијата и автори на списанието што објавувале претходно во него. Онаму каде што е неопходно, за рецензенти се назначуваат специјалисти од други: организации, градови и земји.
Рецензентите треба да бидат специјалисти за предметно-тематската област на која се однесува статијата. Редакцијата треба да спречи каков било судир на интереси во врска со дадениот научен труд и со неговиот автор.
Рецензентот е должен да им обрне внимание на членовите на Редакцијата за секоја суштинска сличност или поистоветување меѓу ракописот што се рецензира и која било друга публикација што му е позната. Рецензентот, исто така, е должен да го држи во тајност трудот што му е доверен, да не го пренесува на трети лица ракописот што му е доверен нему за рецензија и пред објавувањето на публикацијата да не ги објавува информациите содржани во него.
Рецензентите треба да дадат објективна, непристрасна и аргументирана процена на трудот. Забелешките треба да бидат формулирани коректно, така што оценувањето на трудот се однесува само на текстот на статијата и на неговата содржина. Рецензијата треба да биде напишана добронамерно, а наведените забелешки имаат за цел да им помогнат на авторите да ги коригираат утврдените недостатоци и да ја подобрат статијата пред да биде објавена таа на веб-страницата на издавачот и пред да биде достапна за пошироката публика.
